Beata Bulwin
Studenckie Koło Naukowe Nefrologii, Nadciśnienia Tętniczego i Chorób Wewnętrznych Collegium Medicum UMK w Bydgoszczy
Opiekun Koła:
Dr hab. med. Paweł Stróżecki
Kacper Białowąs
Studenckie Koło Naukowe Nefrologii, Nadciśnienia Tętniczego i Chorób Wewnętrznych Collegium Medicum UMK w Bydgoszczy
Opiekun Koła:
Dr hab. med. Paweł Stróżecki
Małgorzata Nowicka
Studenckie Koło Naukowe Nefrologii, Nadciśnienia Tętniczego i Chorób Wewnętrznych Collegium Medicum UMK w Bydgoszczy
Opiekun Koła:
Dr hab. med. Paweł Stróżecki
Paweł Stróżecki
Klinika Nefrologii, Nadciśnienia Tętniczego i Chorób Wewnętrznych Collegium Medicum UMK w Bydgoszczy
Kierownik:
Prof. dr hab. Jacek Manitius
Jacek Manitius
Klinika Nefrologii, Nadciśnienia Tętniczego i Chorób Wewnętrznych Collegium Medicum UMK w Bydgoszczy
Kierownik:
Prof. dr hab. Jacek Manitius
Wstęp: Migotanie przedsionków (AF) jest jedną z najczęstszych arytmii nadkomorowych, występuje u około 3% populacji ≥ 20 roku życia oraz u 3,5 - 27% chorych hemodializowanych (HD). Nie istnieją jednoznaczne wytyczne co do celowości i bezpieczeństwa leczenia przeciwzakrzepowego u pacjentów HD z AF.
Cel: Celem pracy była analiza częstości występowania AF, ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych i ryzyka powikłań krwotocznych oraz stosowanego leczenia przeciwkrzepliwego u chorych hemodializowanych.
Materiały i Metodyka: Badanie o charakterze przekrojowym zostało przeprowadzone u wszystkich chorych hemodializowanych w Stacji Dializ Szpitala Uniwersyteckiego Nr 1 w Bydgoszczy. Dane zebrano na podstawie dokumentacji medycznej. Analizowano 121 chorych (47 K; 74 M) w wieku 22 - 90 lat (64 ± 16). Migotanie przedsionków stwierdzono u 26 (21%) chorych (Grupa AF+),
porównano ich z chorymi bez AF (Grupa AF-). U chorych AF+ obliczono punktację w skalach CHA2
DS2 –VASc oraz HAS-BLED. Analizowano także leczenieprzeciwkrzepliwe chorych AF+. Niestabilność INR rozpoznawano, jeśli > 40% oznaczeń INR w ciągu roku było poza zakresem terapeutycznym (2 - 3).
Wyniki: Chorzy AF+ byli starsi (72 ± 13 vs 62 ± 16; p < 0,002) w porównaniu z AF-. Nie zaobserwowano istotnych różnic w grupach AF+ i AF- w zakresie płci, przebytego udaru mózgu, ani istotnych krwawień w wywiadzie. U chorych AF+ stwierdzono częstsze występowanie niewydolności serca (81% vs 48%; p < 0,05) oraz choroby wieńcowej (58% vs 32%; p < 0,05). Średnia wartość CHA2 DS2 –VASc u chorych AF+ wynosiła 4,9 ± 1,6 (mediana 5, zakres 2 - 8). Średnia wartość HAS-BLED wynosiła 3,9 ± 0,8 (mediana 4, zakres 3 - 5). Leczenie doustnymi antykoagulantami (DAK) stosowane było u 13 (50%), natomiast heparyną drobnocząsteczkowa u 6 (23%) chorych AF+. Wśród chorych leczonych DAK 10 (77%) miało niestabilne wartości INR. Średnia wartość INR wynosiła 2,41 ± 1,14.
Wnioski: Pomimo braku jednoznacznych rekomendacji, większość chorych HD z AF była leczona lekami przeciwkrzepliwymi, a u chorych leczonych DAK wartości INR były niestabilne. W celu identyfikacji pacjentów hemodializowanych z AF, którzy odniosą korzyść z leczenia przeciwkrzepliwego, wskazane jest opracowanie nowej skali ryzyka dedykowanej pacjentom hemodializowanym.
(NEFROL. DIAL. POL. 2018, 22, 51-55)
Background: Atrial fibrillation (AF) is one of the most common supraventricular arrhythmias. The prevalence of AF in the population over 20 years is 3%. AF was found in about 3.5 to 27% of hemodialysis (HD) patients. The data on benefit and risk of anticoagulant therapy in HD patient with AF are ambiguous.
The aim of the study was to assess the prevalence of AF, the risk of thromboembolic and hemorrhagic complications and to analyze usage of anticoagulant therapy in hemodialysis patients.
Materials and Methods: All patients undergoing chronic HD treatment at Dialysis Unit University Hospital No 1 in Bydgoszcz were investigated in crosssectional study. Data were obtained from the medical records. The study population involved 121 patients, aged 22-90 years (64 ± 16). AF was diagnosed in 26 (21%) of HD patients (AF+) and they were compared with HD patients without history of AF (AF-). In AF+ patients CHA2 DS2 –VASc and HAS-BLED scales were assessed, also anticoagulant treatment was analyzed. Unstable INR was defined, if > 40% measurements of INR in 2016 were beyond target range 2 - 3.
Results: Patients with AF were older than AF- patients. There are no difference between AF+ and AF- with regard to
gender, history of stroke and history of significant bleeding. In AF+ patients higher prevalence of heart failure (81% vs
48%; p < 0.05) and coronary artery disease (58% vs 32%; p < 0.05) was found. Mean (± SD) CHA2 DS2 –VASc score was 4.9
± 1.6 (median 5, range 2 - 8). Mean HAS-BLED score was 3.9 ± 0.8 (median 4, range 3 - 5). In AF+ group 13 (50%) patients
were treated with oral anticoagulant (OAC) and 6 (23%) patients received low molecular weight heparin. Among patients
on OAC 10 (77%) had unstable INR. Mean INR was 2.41 ± 1.14.
Conclusions: Despite the lack of recommendations for anticoagulant therapy in HD patients with AF, the most of
these patients were treated with anticoagulant therapy. OAC therapy in HD patients is associated with unstable INR results. To identify HD patients with AF, who will benefit from anticoagulant therapy it is advisable to create a new risk scale dedicated for these patients.
(NEPROL. DIAL. POL. 2018, 22, 51-55)